Jakub Ciężki, Bartosz Czarnecki, Bartosz Kokosiński, Adrian Kolerski, Jerzy Kosałka, Tomasz Kręcicki, Paweł Matyszewski, Cyryl Polaczek, Joanna Rajkowska, Michał Sroka
kurator: Aleksander Celusta
☛ otwarcie: 09 lipca 2016, godz. 19.00
☛ miejsce: Henryk, ul. Wrzesińska 4/1, Kraków
czas trwania wystawy: 09 lipca – 23 lipca 2016
Więcej informacji: www.tenhenryk.pl
Wydarzenie na Facebooku
Kiedyś przechodząc obok kontenerów ze śmieciami znalazłem zniszczony obraz. Postawiony obok zielonego pojemnika mimowolnie przyciągnął moją uwagę. Niepasujący element w hierarchii odpadów segregowalnych. Nieudany? Niezgodny z wcześniejszym założeniem? Przeznaczony na straty i zapomnienie/zniszczenie. Fragment procesu twórczego, którego rezultat swój finał znalazł na wysypisku. Jego autorem okazał się być Tomek Kręcicki. Sytuacja znalezienia obrazu wśród sterty rozkładających się śmieci była dla mnie punktem wyjścia i inspiracją do stworzenia wystawy traktującej o współczesnej (nad)produkcji obiektów artystycznych, a idąc dalej o statusie dzieła i alternatywnym obiegu dzieł sztuki tj. odpadkach fabrycznych art worldu.
Swoją koncepcję postanowiłem zrealizować wysyłając do artystów i artystek maila z prośbą o udostępnienie na potrzebę wystawy swoich twórczych odrzutów, odpadów, obiektów z wadą, które zostały spisane przez nich na straty. Moja prośba spotkała się z różnymi reakcjami, a sama koncepcja „wady fabrycznej” i „odrzutu” zostały zinterpretowane przez artystów na odmienne sposoby. Jerzy Kosałka wykonał specjalnie na tę okazję nową pracę, która jest zapisem nieudanej próby skopiowania czarnego kwadratu na białym tle. Paweł Matyszewski poszedł natomiast w stronę dzieł porzuconych i na wystawie pokaże prace, których dotąd nie publikował. Tomek Kręcicki wyciągnął „śmieci” z odmętów swojej pracowni a Joanna Rajkowska podzieliła się jednym ze swoich porzuconych odlewów. W tym kontekście pojawiło się też pytanie o błąd i jego granice z którym każdy na swój sposób próbują pracować Kuba Ciężki i Adrian Kolerski.
Zebrane prace zostaną pokazane pod wspólnym, zbiorczym tytułem Ojciec szklarz, matka szyba. Sugeruje on właśnie tę część świata sztuki, która jest niedostępna. Z jednej strony przezroczysta i nieobecna a z drugiej strony celowo ukrywana przed wzrokiem z zewnątrz.